Behoren vroegere rock-'n-roll artiesten ook tot uw muzikale helden? Dan moet u dringend de nieuwe plaat "Nite Owls" van JD McPherson ontdekken. Het lange wachten wordt dan ook beloond met een echte rock-'n-rollplaat. De verfrissende songs op deze plaat lopen zoals zijn vroegere releases weer over van de invloeden uit de rockabilly van de jaren '50 en '60 waarin telkens een snuifje blues en R&B vervat zit, echter zijn keer de boogie-woogie pianostukken en koperblazers verdwenen, maar in plaats daarvan komt er een gladgestreken, in leer geklede rocker die mid-sixties rock combineert met de stijl van de vroege jaren '80

JD McPherson uit Tulsa, Oklahoma heeft in 2012 met "Signs & Signifiers" een album vol moderne rhythm & blues en rock-‘n-roll-klassiekers afgeleverd. Met nadruk op 'modern', want McPherson mag dan een authentiek geluid toekennen, stiekem stopt hij veel moderne invloeden in zijn liedjes. Met de verrassende elementen in zijn muziek, maar tegelijkertijd met een nieuwsgierige ziel, is JD, een artiest die de sound van weleer een frisse eigentijdse injectie geeft.

Een paar jaren later verhuisde McPherson naar het muziekmekka Nashville, waar hij zijn volgende plaat "Let the Good Times Roll" (2015) opnam. De inspiratie kwam nochtans niet spontaan, maar ontstond in Los Angeles na een ontmoeting met Josh Homme (Queens of the Stone Age). Zelden vind je een artiest die de muziekstijl van de fifties zo moeiteloos kanaliseert en zich eigen maakt. Little Richard, James Brown, Buddy Holly, Chuck Berry, maar ook T.Rex, Pixies en Led Zeppelin weerklinken in zijn fuzzy riffs. Zijn geprezen kerstalbum "SOCKS" dateert uit 2018 en het door critici geprezen studioalbum "Undivided Heart & Soul" (2017)is van een jaar eerder. Het werd dus wel weer tijd voor een nieuw album. JD McPherson keert dan ook na zes terug met "Nite Owls", dat pas verscheen bij het New West label.

In de loop van zijn carrière heeft McPherson een uniek muzikaal pad uitgestippeld. Het is er een die doordrenkt is van een diepe affiniteit voor fundamentele rock-'n-roll, rockabilly en r&b (onder andere Amerikaanse geluiden uit het midden van de vorige eeuw), en gefilterd door een unieke en verleidelijke songschrijfgevoeligheid. Het nieuwe "Nite Owls" is dan ook anders dan al zijn vorige releases. Hoewel het laat zien dat McPherson’s krachtige stem verder aanscherpt ten dienste van tien dynamische rock-'n-roll-nummers, en heeft daarbij ook elementen van glamrock, new wave, postpunk, surfrock en andere geluiden in de mix opgenomen.

McPhearson werkte voor deze plaat met een topband bestaande uit Douglas Corcoran, Beau Sample, Alex Hall en Chad Copelin en nam het album op in de Reliable Recorders studio in Chicago, waar McPherson zijn eerste plaat maakte. JD vindt een winnende combinatie wanneer hij een swaggerende glamrockvibe in de stijl van T-Rex injecteert in zijn retrogeluid, zoals in het openende "Sunshine Getaway" en het stotterende "Baby Blues". De kwetterende, dreigende vibraties van "Just Like Summer" en het spaghettiwesternmotief van het instrumentale "The Phantom Lover of New Rochelle" verwerken allebei op behendige wijze surfrock in McPherson's spel. Deze vier nummers laten vakkundig zien hoe McPherson’s stijl combineert en oud weer nieuw maakt. 

Op het langzamere "Don't Travel Through The Night Alone" gaat hij even meer de new wave richting uit, zoals ook in de post-punky titeltrack. "I Can't Go Anywhere with You" met vocale bijdrage van gast Bloodshot Bill vindt meer vertrouwd terrein en is meer rockabilly, terwijl "Shining Like Gold" meer een twangy country nummer is. Het schuddende "The Rock and Roll Girls" past helemaal in McPhersons straatje, want hij zingt over gitaren en dames, terwijl de zachte walsende afsluiter "That's What A Love Song Does To You" pronkt met lagen zoete vocalen en klokkenspel. Het mixen van zijn retro-rockcore uit de jaren '50 met verschillende genres is een winnende combinatie voor McPherson, want "Nite Owls" drijft met gemak en zelfverzekerde charme voorbij.